روز جهانی کار که طبق تقویم جهانی اول ماه می میلادی نام گذاری شده و به تبع آن نیز کشورهای دیگر این روز را گرامی میدارند، روزی به منظور پاسداشت حقوق کارگران ثبت شده که متاسفانه هیچگاه در هیچ تاریخی نمی توان از احقاق حقوق کارگران به طور کامل نام برد.
این روزها یعنی در بحران شیوع ویروس کرونا متاسفانه شاهد صدمات جبران ناپذیری هستیم که به قشر محروم بخصوص کارگران وارد شده و می بایست مدیران ارشد کشور برای جدی تر نشدن بحران نگاه منطقی تری برای تامین معیشت این افراد زحمت کش در جامعه داشته باشیم.
امام خمینی ( ره) در بیشتر سخنرانی ها خود قشر محروم و مستضعف جامعه را که بخش اعظم آن را کارگران تشکیل می دهند دائم ستایش می کردند و باور داشتند: «گمان نمی کنم عبادتی بالاتر از خدمت به محرومین وجود داشته باشد»
این عقیده نیز در میان بزرگان دین نیز محفوظ بوده به طوریکه به نقل از رهبر معظم انقلاب در روایتی آمده است حضرت رسول اکرم (ص) به نشان پاسداشت ارج و منزلت کارگر بر کف دست کارگر محلی که پینه بسته بود بوسه زدند تا ملت ها بر ارزش این قشر از جامعه بیش از پیش پی ببرند. ایشان همچنین باور دارند:« تنها پاسداشت منزلت کارگر نمی تواند کافی باشد و باید برای رفع مشکلات رفاهی و معیشتی آنها نیز تدابیر اصولی شود.»
متاسفانه مکر و حیله و حتی بی مسئولیتی در برخی از افراد جامعه باعث شده تا این قشر ضعیف و نیازمند بعضا به نیازهای خود و خانواده خود دست پیدا نکنند.
رجز خوانی های دائم برخی از به ظاهر متعصبان قشر کارگر در مقابل مسئولین کنونی و وقت نه تنها برای این قشر تاثیری نداشته است بلکه می بینیم این به ظاهر حامیان کارگران نه تنها از جنس آنها نیستند بلکه در مناصب بالا با حقوق های هنگفت روزگار را می گذرانند. تعدادی هم که از قشر این جامعه هستند حرف آنها راهی به جایی ندارد و حمایت جدی از آنها برای بازستانی حقوق از دست رفته کارگر نمی شود.
نمونه بارز این امر را می توان به جلسات شورای عالی کار برای تصویب حقوق کارگران دانست که متاسفانه بعد از جلسات مکرر نماینده کارفرمایان و دولت بر نماینده کارگران غلبه کرده و تنها با اندکی افزایش حقوق سال ۱۳۹۹ تصویب شد. البته این روال هر ساله است که با تورم افسارگسیخته تنها اندکی به حقوق کارگران اضافه می شود.
حال باید چشم اندازی را که کارگر به امید افزایش حقوق خود در سال جاری برای رفاه نسبی خانواده اش ترسیم کرده بود به سراب دست نیافتنی تعبیر کرد تا جایی که با وضعیت بد اقتصادی که نه تنها دچار ایران بلکه دچار دیگر نقاط جهان شده است، بایستی سال ۱۳۹۹ را هر طور است، بگذرانند.
بسیار نیکو است که روز کارگر را ارج بنهیم و به پاسداشت مقام او اقدامات شایسته انجام دهیم اما این باور وجود دارد که تندیس یا جشن و یا هرچیز مشابه دیگر مقطعی و زودگذر است و نمی تواند بر رفاه و معیشت کارگر اثر بگذراد تا جاییکه بهتر است برای پاسداشت مقام این قشر زحمتکش کارهای جدی و اصولی تر انجام شود.
متاسفانه بعد از جلسات مکرر نماینده کارفرمایان و دولت بر نماینده کارگران غلبه کرده و تنها با اندکی افزایش حقوق سال ۱۳۹۹ تصویب شد.
در روزهای سخت که همه با ویروس کرونا درگیر هستند و برخی نیز به دلیل استطاعت مالی توانسته اند در خانه بمانم، باز هم کارگران با ابزار کار خود به سوی محل کار از پیش تعین شده می روند و تعدادی هم وسیله به دست امید به درآوردن رزق خود در گوشه ایی از خیابان معطل کارفرمایی می شوند تا روزی آن روز آنها را فراهم کند.
شاید به وفور کلیپ های با مضمون اظهار عجز و ناتوانی کارگران را از فضاهای مجازی دیده باشید اما آیا برای آلام دل گریه های دلخراش کودکی که پدرش به دلیل وضعیت روزهای بد اقتصادی دچار بیکاری شده، راهکار و چاره ایی جید برای آن اندیشیده ایم؟!
پایه های هر حکومت و هر نظامی را کارگران تشکیل می دهند همانطور که این قشر در سال ۱۳۵۷ در مقابل استکبار ایستاد و فریاد مظلومیت خود را به گوش جهانیان رساند اما این روزها به جای قدردانی از قشر محروم کارگر برخی از مسئولین امر به دنبال چاره جویی نیستند و تنها صبر را راه علاج وضعیت بد اقتصادی آنها می دانند. آیا بهتر نیست در نگرش خود نسبت به بنیانگذران جامعه ایی آباد دقت نظر بهتری داشته باشیم./
