شعارهای انتخاباتی کاندیداهای ریاست‌جمهوری درباره چیست؟ معمولا درباره سازندگی و آبادانی و رفاه و اقتصاد و اشتغال و مسکن است یا آزادی و بهبود وضعیت اجتماعی و فرهنگی. گاهی کار به وعده ارائه یارانه نقدی و کمک‌های معیشتی هم می‌رسد و رقابتی هم شکل می‌گیرد بین کاندیداها برای ارائه یارانه و کمک بیشتر؛ یکی یک رقمی می‌گوید و دیگری روی دستش بلند می‌شود و رقمی بالاتر را وعده می‌دهد. حالا این‌که خوب است؛ وعده‌های بی‌تأثیر یا ناممکن ولی هیجانی برای فلان کار و فلان مسئله هم شنیده‌اند ایرانی‌ها در این یکی دو دهه اخیر. در مقابلِ این‌ها، تبلیغاتی هم برای انتخابات ریاست‌جمهوری در حافظه تاریخ ایران ثبت است که نشان می‌دهد همه ماجرا این نیست و شعاری هم بوده است که آبرویی بخرد برای همه شعارهای انتخاباتی ایران. در دهه ۶۰ برای ریاست‌جمهوری آیت‌الله خامنه‌ای به جای همه این شعارهای عامه‌پسند برای قاپیدن رأی‌های میلیونی، هدفی بلندتر و حقیقتی والاتر بیان شده است؛ دعوتی برای شعور انتخاباتی. شاید برای امروزی‌ها عجیب باشد که آن تبلیغات انتخاباتی دعوتی بوده است به «فکر کردن» و وعده‌ای داده است برای جامعه‌ای که در آن افراد فکر می‌کنند.
در سومین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری که در مهرماه سال ۱۳۶۰ برگزار شد و آیت‌الله خامنه‌ای برای نخستین‌بار به ریاست‌جمهوری برگزیده شد تنها تبلیغ این بود؛ همین‌قدر ساده:«به خامنه‌ای مرد محراب و جبهه رأی می‌دهیم». در دوره بعدی تبلیغ این شد؛ همین‌قدر عمیق و روشنگر:«حکومت اسلامی آن حکومتی است که مردم را به فکر کردن دعوت می‌کند و هدایت ذهن مردم را به عهده می‌گیرد». همان موقع هم مشکلات بود و تنگناهای معیشتی و اقتصادی و دشواری‌های اجتماعی و فرهنگی وجود داشت در زندگی روزمره مردم و جامعه اما این دعوتی بود و طلیعه‌ای بود برای حکومتی که اسلام به آن فرامی‌خواند؛ حکومتی که اندیشه را به کار می‌گیرد و مردم را هدایت می‌کند و جامعه را ارتقاء می‌دهد و امور مملکت را اصلاح می‌کند. رهبر انقلاب بعدها نیز مکررا به همین موضوع اشاره فرمودند و تعقل و تفکر و خردمندی را راهکار رفع مشکلات دانستند: «اگر جامعه اسلامی به همین یک دستور عمل کند، یعنی نیروی فکر را، به کارگیری اندیشه و خِرَد را در میان خود یک امر رایج و عمومی قرار بدهد عمده مشکلات بشر حل خواهد شد، عمده مشکلات جامعه اسلامی حل خواهد شد».
