خانم بختیاری؛ قسم روباه یا دُم خروس بالاخره؟

به گزارش عصر تحلیل؛ بهنوش بختیاری، بازیگر سینما و تلویزیون که در زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری به شکل عجیبی مردم را به حضور در انتخابات تشویق کرده بود، روز پنجشنبه در ویدیویی دیگر از دعوت مردم به حضور در انتخابات ابراز پشیمانی کرد. او همچنین در بخش دیگری از این ویدیو گفت: «طرح ملی اینترنت آبروریزی جهانی خواهد بود.»

دامون قنبرزاده در این باره نوشت:«بهنوش بختیاری در ویدیویی که به‌تازگی در اینترنت منتشر کرده، از تصویب قانون صیانت از فضای مجازی حرف می‌زند و آن را «نابخشودنی» توصیف می‌کند. او سپس حرفش را به معضلاتی نظیر بی‌آبی خوزستان، گرانی‌ها و بی‌عدالتی‌ها می‌کشاند. خلاصه بعد از کلی بیانات گهربار، به ویدیویی که در ایام انتخابات ریاست‌جمهوری ضبط کرده بود و مردم را به رأی دادن ترغیب می‌کرد، اشاره می‌کند و می‌گوید: «کاش سکوت می‌کردم.» حرف‌های این خانم با آن عینک ناموزونی که به چشم دارد و قرار است حکایت از دانایی بیش از حدشان باشد (!)، آن‌قدر سطحی‌ست که ترغیب‌تان نمی‌کنم گوش بدهید. از سوی دیگر خودِ این خانم هم چندان وجاهتی ندارد که بخواهم یک پست را به ایشان اختصاص بدهم. اما نکته‌ای این میان وجود دارد که به نظرم ترسناک است.

می‌دانم حالا دیگر خیلی‌ها آگاهند و سره را از ناسره تشخیص می‌دهند (اصلاً مگر دلیل اصلی مسدود کردن اینترنت، همین آگاهی‌بخشی‌اش نیست؟) اما من به فالوورهای میلیونی این خانم نگاه می‌کنم. کسانی که احتمالاً خیلی‌های‌شان هنوز هم چشم‌شان به دهان ایشان است و از دوروبرشان خبر ندارند؛ آدم‌های ناآگاهی که به هر سازی می‌رقصند. چند میلیون واقعاً رقم کمی نیست و گرفتاری این‌جاست که فقط هم این خانم نیست که مدام مشغول بافتن اراجیف است، امثال ایشان با فالوورهای چند میلیونی زیاد پیدا می‌شوند. حالا شما این ارقام‌ میلیونی را جمع بزنید تا در جریان قرار بگیرید که همچنان چه میزان طیف ناآگاه در این مملکت وجود دارند که آبشخورشان حرف‌های به‌اصطلاح سلبریتی‌هاست. رقم سرسام‌آوری خواهد شد. درست در همین نقطه است که باید بترسیم.

باید بترسیم از این سلبریتی‌ها و چهره‌های مشهوری که به همین راحتی رنگ عوض می‌کنند. باید بترسیم از حرف‌های بی‌خردانه‌. باید بترسیم از «انتقادنمایی»ها که در واقع براساس منفعت‌هاست (تصور کنید اگر اینستاگرام را مسدود کنند، این خانم و هم‌پالکی‌های‌شان چه ضررهای هنگفتی خواهند کرد). باید بترسیم از آن ژست‌های مکش‌مرگ‌ما و لفظ‌قلم حرف‌زدن‌ها… باید بترسیم از این چیزها.

امثال همین خانم بهنوش بختیاری، با همین نگاه‌های عاقل‌اندرسفیه و «گوگولی‌طور»، چنان ضربه‌ی کاری‌ای به فهم و درک آن تعداد انسان نا‌آگاهِ تعقیب‌کننده می‌زنند که جای زخمش دیگر با عذرخواهی و پشیمانی و سکوت هم حل نخواهد شد. آبِ ریخته را نمی‌توان جمع کرد. در واقع آدم‌هایی که مثلاً قرار است چشم و گوشِ باز جامعه باشند، خودشان تبدیل به عامل عقب‌ماندگی می‌شوند و باید ازشان ترسید…»